Το τσάι

Στην Ελλάδα το τσάι του βουνού είναι γνωστό από την αρχαιότητα και αναφέρεται από τον Θεόφραστο (372-287π.Χ.) και τον Διοσκουρίδη (10μ.Χ. αιώνα).

Το επιστημονικό όνομα Sideritis προέρχεται από την ελληνική λέξη «σίδηρος», λόγω της ικανότητας που είχε να θεραπεύει πληγές που προκαλούνταν από σιδερένια όπλα της εποχής. Μια δεύτερη εκδοχή αποδίδει το όνομά του στην υψηλή περιεκτικότητα σιδήρου που έχει το φυτό ενώ μια τρίτη άποψη υποστηρίζει ότι η ονομασία Sideritis οφείλεται στα άνθη του τσαγιού, που το σχήμα τους θυμίζει τα δόντια του κάλυκα στην αιχμή λόγχης.

Στην Κρήτη είναι γνωστό και ως «μαλοτήρα», ονομασία που προέρχεται κατά την επικρατέστερη εκδοχή, από τις Ιταλικές λέξεις “male”(αρρώστια) και  “tirare” (σύρω), επειδή στην ενετοκρατούμενη Κρήτη το θεωρούσαν πανάκεια για τα κρυολογήματα και τις παθήσεις του αναπνευστικού.

Οι Έλληνες από την αρχαιότητα αναφέρονταν στο τσάι του βουνού ως το «τσάι των Θεών» ή το «τσάι των Τιτάνων». Οι Τιτάνες ήταν πανίσχυρες θεότητες που ζούσαν στο βουνό Όθρυς, όπου αυτοφύεται τσάι του βουνού. Από εκεί λέγεται ότι μάχονταν τον Δία και τους υπόλοιπους θεούς, εκτοξεύοντας προς τον Όλυμπο τεράστιες πέτρες. Έτσι, είχαν καταφέρει για λίγο να εξουσιάζουν τον κόσμο πριν τους Ολύμπιους θεούς.

Εύγευστο και αρωματικό, το τσάι του βουνού καταναλώνεται ως ρόφημα, κρύο ή ζεστό, με λεμόνι, μέλι, κανέλα αλλά και σκέτο.

Για να εκμεταλλευτείτε στο έπακρο τις ευεργετικές του ιδιότητες θα πρέπει να δώσετε προσοχή στον τρόπο παρασκευής. Ο σωστός τρόπος είναι να βράσουμε πρώτα το νερό και λίγο πριν κοχλάσει να το αποσύρουμε από τη φωτιά, τότε ρίχνουμε μέσα το τσάι του βουνού, το αφήνουμε για 3 – 4 λεπτά, το σουρώνουμε και το πίνουμε.

Το τσάι του βουνού σε αντίθεση με το κλασικό τσάι, δεν εμφανίζει διεγερτική δράση, συνεπώς μπορεί να καταναλωθεί και βράδυ χωρίς να επηρεάσει τον ύπνο.